Dribble & Drink

λύγισαν τα βουνά..

video από το youtube εδώ

Δυο πράγματα που κουβαλάνε τον χαρακτηρισμό παρθένο, εκτιμώ σε αυτή τη ζωή. Πρώτο, το παρθένο ελαιόλαδο, επειδή κατάγομαι από την Καλαμάτα. Και δεύτερο την παρθένα ματιά.

   Το να βλέπεις κάτι για πρώτη φορά, αποκομμένος από τις αναμνήσεις της επανάληψης είναι ανεκτίμητο και μοναδικό κριτήριο. Είναι ο τρόπος να βλέπεις τα πράγματα καθαρότερα.   Είχα να πάω σε ντέρμπι του Ολυμπιακού, από την εποχή του ΟΑΚΑ. Την εξευγενισμένη εποχή, όπου ό,τι και να γινόταν, χανόταν από την απόσταση του γηπέδου – ψυγείου. Εκανα το λάθος να πάω στο γήπεδο Καραϊσκάκη το Σάββατο. Και είδα τον ορισμό της κυριλέ καφρίλας να θριαμβεύει, στην υπηρεσία του κόκκινου φασισμού του Ολυμπιακού.

    Να ξεκαθαρίσω κάτι: Είμαι Ολυμπιακός. Συνεχίζουμε.

    Είκοσι λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Στις θέσεις των επισήμων,  μια μελαγχολική φιγούρα, ντυμένη απλά και ερυθρόλευκα ατενίζει τον κόσμο να μπαίνει στο γήπεδο. Τα μαλλιά του, φρεσκολουσμένα – αν το φρέσκο σημαίνει 2 χρόνια πριν – κυματίζουν την ώρα που κουνάει νωχελικά το κεφάλι του. Κάθεται σε κάτι δερμάτινους καναπέδες από την ΙΚΕΑ, προορισμένους να φιλοξενούν τους κυριλέ κώλους των μελών και κάνει ακατάσχετο socializing με κάτι τύπους με πούρα αγορασμένα από το περίπτερο και πουκάμισα Gant. Ονομάζεται Τάκης Τσουκαλάς. Πέντε λεπτά πριν αρχίσει το παιχνίδι, σηκώνεται με νωθρή αποφασιστικότητα και πηγαίνει προς την δουλειά του: την οργάνωση της Θύρας 7. Η νωθρή αποφασιστικότητα έμοιαζε με αυτή των ανθρώπων που ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους καλά.    Λίγο αργότερα, η έννοια ζούγκλας θριάμβευε. Οι security του γηπέδου, έφτυναν τους παίκτες της ΑΕΚ. Ο κόσμος – στα επίσημα – πετούσε μέσα στο γήπεδο μπάλες την ώρα του αγώνα για να κόψει την επίθεση της ΑΕΚ, κινήσεις που προωτοεντοπίστηκαν στο γήπεδο της Προοδευτικής. Η φαλάκρα του Φερέρ γινόταν στόχος κάτι διαφημιστικών φυλλαδίων με πλαστικοποιημένο χαρτί. Κάτι τύποι δίπλα μου άφριζαν στην ιδέα της ήττας. Και η ομάδα σερνόταν.     Θυμάμαι το Καραϊσκάκη στις εποχές προ πρωταθλημάτων. Υπήρχε καφρίλα, υπήρχε πάθος, αλλά όλα αυτά πορεύονταν από την ανόητη πίστη του οπαδού στην ομάδα και την προσπάθεια ανάκαμψης. Ηταν κάπως πιο «ιερό» από την τωρινή κατάσταση.

Τώρα, τα πράγματα έχουν καλυφθεί από μια απίστευτη αλαζονεία, από τον Κόκκαλη, μέχρι τον αμοιβόμενο με 600 ευρώ μέσο γαύρο η ήττα είναι απαγορευμένη. Και γι’ αυτό ο κόσμος συμμετέχει – πλαγίως – στο παιχνίδι με κάθε τρόπο, κόβοντας επιθέσεις, ταπεινώνοντας αντιπάλους, τραμπουκίζοντας ασύστολα, ποδοπατώντας κάθε έννοια ανταγωνιστικότητας, ακόμα και για έναν εξαιρετικά κυνικό τύπο σαν και εμένα.

   Την επόμενη μέρα ανοίγω τις εφημερίδες. Καμία αναφορά. Αν εξαιρέσεις τις οπαδικές της ΑΕΚ, που το γράφουν για να βρουν άλλοθι, με μια δόση πίκρας γιατί δεν μπορούν να το κάνουν και οι ίδιοι, οι υπόλοιποι καμία αναφορά. Ισως έχει να κάνει με την επανάληψη, με την απουσία της παρθένας ματιάς. Στα (παρθένα) μάτια μου, αυτή η κατάσταση ισοδυναμεί με έναν απεχθή ολοκληρωτισμό, μια αλαζονεία που οι περισσότεροι στη ζωή τους δεν μπορούν να τίποτα να έχουν, ένα πέος με δάνειο.  

Δίπλα μου , ένας τύπος με κακή οδοντοστοιχία και ακόμα χειρότερο σαπούνι, χαμογελούσε βρίζοντας χωρίς να κάνει καμία αναφορά στην διαιτησία. Προφανώς δεν τον συνέφερε. Αυτό που δεν μπορούσε να σκεφτεί είναι πως αυτή η αλαζονεία της υποχρεωτικής νίκης, τρώει τον Ολυμπιακό και στο μέλλον αυτό θα αποδειχθεί. Νομοτελειακά, θα έρθει η πτώση και τότε, όλοι αυτοί οι δανειολήπτες πέους, θα νιώσουν όπως στην πραγματική τους ζωή. Ευνουχισμένοι και ανίκανοι.    Το παραλήρημα τούτο, δεν έχει κανένα νόημα, απλά αποτελεί σκέψεις ενός τύπου που γουστάρει την μπάλα, με την πραγματική της έννοια. Χωρίς στοίχημα, χωρίς αναγκαιότητα νίκης, χωρίς φτυσιές, χωρίς καθωσπρεπισμό, χωρίς Τύπο και τύπους. Δηλαδή που δεν γουστάρει την μπάλα, που ο τόπος γέννησης του, τον καταδίκασε να ζει.    

ΥΓ Συμβουλή. Απ’ ότι διαβάζετε στον αθλητικό Τύπο, όχι να πιστεύετε τα μισά. Να τα αντιστρέφετε και έτσι μπορείτε να δειτε μια εικόνα της αλήθειας.                                 

σε κάθε ομάδα και σε κάθε μεγάλο παιχνίδι υπάρχει ένας μοιραίος παίκτης. όταν το ματς πλησιάζει στο 80ο λεπτό και το σκορ είναι 2-2, όταν ο τερματοφύλακας πιάνει τα άπιαστα, όταν το κοινό χορεύει στις κερκίδες για να εμψυχώσει τους παίκτες, τότε βρίσκεται ο ένας που θα κάνει την μεγάλη μαλακία.

είτε θα προσπαθήσει να διώξει με τον δικό του τρόπο την μπάλα βάζοντας αυτογκόλ, είτε θα χάσει το πέναλτι που κέρδισαν οι συμπαίκτες του με τέλειο συνδυασμό, είτε θα κάνει πολύ σκληρό και αχρείαστο φάουλ και θα φύγει με κόκκινη. κάτι σαν τον rooney στο ματς με την πορτογαλία. ή τον τσιαντάκη σε εκείνο το αξέχαστο 2-3 στο καραϊσκάκη. εκεί καταλαβαίνεις πως αυτός ο παίκτης δεν είναι ακόμα έτοιμος. ανήκει στην κατηγορία αυτών που οι πρόεδροι στέλνουν σε αχαρναϊκούς και μαρκόπουλα να μάθουν τη σημασία της ψυχολογίας στα κρίσιμα λεπτά.

έναν τέτοιο παίκτη είχε και το αδικοχαμένο dd. ο πρόεδρος όμως τον έστειλε να μάθει μπάλα και τη σημασία του να σέβεσαι τους συμπαίκτες σου, οπότε η ομάδα ελπίζει σε νέες επιτυχίες με την έναρξη της σεζόν.

Αυτό που κατάλαβα χθες είναι ότι ο Ζιντάν είναι μεγάλος κεφαλοσφαιριστής. Σκοτώνει ταύρο με κουτουλιά ο άνθρωπος. Το έκανε το ’98, το έκανε και χθες, απλά δεν πέτυχε την μπάλα αλλά τον Μάρκο. Η αντίδραση του δεν με εξέπληξε. Γνωρίζαμε τι είναι ο Ζιζού. Για εμένα είναι προσόν που θα βοηθήσει τον μύθο του να γιγαντωθεί. Η πραγματική αλητεία όμως του χθεσινού παιχνιδιού ήταν το πέναλτι που έκανε. Αυτό ρε Ζιντάν όταν το κάνεις σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου απέναντι στον καλύτερο κατ’ εμέ, τερματοφύλακα του κόσμου, τότε παραμένεις ένα αδιόρθωτο παιδί που παίζεις μπάλα με τους κολλητούς σου στη Μασσαλία. Γι’ αυτό το πέναλτι στα δικαιολογώ όλα. Και στη σειρά να τους έβαζες τους Ιταλούς και να τους κουτούλαγες έναν-έναν από δύο φορές (εκτός από το Τζενάρο γιατί ποιος άνθρωπος εκτός από τον Τάισον, αντέχει να κουτουλήσει το καμάρι της Καλαβρίας δύο φορές) πάλι θα έλεγα είσαι μάγκας. Προσωπικά βαρέθηκα να σκέφτομαι την κουτουλιά. Δεν γαμιέται, μια κουτουλιά είναι. Εχω δει και καλύτερες και στην τελική δεν τον βρήκες και πολύ καλά. Αν ήταν να τον κουτουλήσεις ας το έκανες σωστά Ζιζού. Στο σαγόνι που πονάει και ζαλίζει. Ομως μικρός προτιμούσες τις ντρίμπλες από τις μάπες. Τι να κάνεις, επιλογές είναι αυτές. Αλλά ρε Ζινεντίν το πέναλτι ήταν αυτό που πραγματικά απέδειξε ποιος είσαι. Αυτό που εγώ αποκαλώ παπατζής και είναι αυτό που γουστάρω περισσότερο σε αυτό το γαμοάθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο. Αμα το έβλεπα στην τηλεόραση και πέρναγε από μπροστά μου η Αντζελίνα Τζολί θα της έλεγα «φύγε μωρή χαμούρα από μπροστά να δω το πέναλτι του Ζιζού».Τι ήταν αυτό ρε τεράστιε; Λόμπα; Στο Μπουφόν; Ετσι ξεφτιλίζεις τον καλύτερο τερματοφύλακα τούτου του πλανήτη; Ετσι απλά; Με λομπίτσα και αυτός κατάχαμα να κοιτάς την μπαλίτσα με ταχύτητα μεθυσμένης χελώνας να καταλήγει δοκάρι και μέσα; Τι να πει κανείς. Πας πάσο μαζεύεις τα χαρτιά και ξεκινάς πάλι την μπάλα από τα τσικό. Καναγάρο είσαι και εσύ τεράστιος αγόρι μου. Κεντρικό αμυντικό με σπριντ Ασάφα Πάουελ στα 10 πρώτα μέτρα πρώτη φορά βλέπω. Σαν τανκ με κινητήρα Φεράρι πας στην μπάλα ρε μεγάλε και είσαι πιο καθαρός και από τον βίο του Οσίου Ποταπίου.

Εσύ ρε Φραντσέσκο Πότι την Κούπα γιατί την σήκωσες; Εσύ ρε χρυσό παιδί του ιταλικού ποδοσφαίρου που πήγες να σηκώσεις το Παγκόσμιο Κύπελλο και η προσφορά σου ήταν 4 φάουλ, τρεις αποτυχημένες πάσες, μισή κεφαλιά και δύο χειραψίες με αντιπάλους. Αντε γαμήσου ρε βλάκα Τότι, ούτε με απόχη δεν την σταματάς την μπάλα. Ντελ Πιέρο και εσύ σιγά, σιγά κόψτο. Τριάδα στους Παραολυμπιακούς δεν χτυπάς. Με ημερολόγιο χρονομετράνε τα σπριντ σου. Ξεκινάς σήμερα από την σέντρα φτάνεις σε τρεις μέρες. Ο Χριστόφορος Κολόμβος πιο γρήγορα έφτασε στην Αμερική. Φάμπιο Γκρόσο το Παλέρμο έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζει. Ενα κομμάτι της Κούπας ζήτα το από την ιταλική ομοσπονδία για το σαλόνι σου. Σου αξίζει.
Τζενάρο εσένα σε άφησα στο τέλος. Είσαι η αδυναμία μου. Φοράς δύο αριστερά παπούτσια βέβαια αλλά από ψυχή βάζεις κάτω τον Ρόκι Μπαλμπόα στο Νο4 όταν τον βάραγε ο Ρώσος ένα τριήμερο με διάλλειμα για νερό και αυτός σηκωνόταν με μάτι, μόλις γύρισα από το Αμστερνταμ και κατέβασε το βουνό με δύο φάπες. Τζενάρο υποκλίνομαι. Σου αξίζει μια θέση στο πάνθεον των σκληροπυρηνικών χαφ που τρώνε τούβλα για πρωινό. Κάτι τελευταίο για τον Ζιντάν. Τον ευχαριστώ γιατί πλέον σε συζητήσεις περί κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών θα μπορώ να ισχυρίζομαι ότι έχω δει τον καλύτερο. Και άμα μου λένε για Πελέ και Μαραντόνα τότε χαμογελώντας θα απαντάω: «Ελα μωρέ μια κουτουλιά είναι αυτοί»…

Έπειτα από 30 μερες εντατικής παρακολούθησης του Μουντιάλ, ο αδερφικός φίλος Rizla, σηκώθηκε από το καναπέ του, τίναξε τις στάχτες και έγραψε το κείμενο που είχε υποσχεθεί εδώ και μήνες στο D&D. Και από κουτουλιές αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμεθα.

Για την ιστορία και μόνο (αν και όλα αυτά πολύ μικρή σημασία έχουν τέτοιες ώρες),να σημειώσουμε ότι, στο τελευταίο παιχνίδι – σόου του Ζινεντίν Ζιντάν, αναμετρήθηκαν οι εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γαλλίας, με νικήτρια στα πέναλτι την ομάδα της Ιταλίας. Το παιχνίδι διεξήχθη στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου (του οποίου ήταν ο τελικός) και η Ιταλία έφτασε στις 4 κατακτήσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Επειδη θα ακουσουμε και θα διαβασουμε αρκετα ηθικοπλαστικα σχολια, εχω να δηλωσω πως ηταν το ιδανικο τελος. Πρωτα μαγεια με το πεναλτι που κανενας φυσιολογικος ανθρωπος δεν χτυπαει σε τελικο Μουντιαλ, κοντρα στον καλυτερο τερματοφυλακα του κοσμου και μετα με αλητεια, κουτουλιες και κοκκινες. Για τον Γιαζιντ απο την Καστελαν, ηταν το ιδανικο τελος. Αντε και στο Hollywood.

PS Respect στον Μπουφον και τον Καναβαρο για το Πρωταθλημα Ευρωπης που κατεκτησαν. Οποιος βλεπει ΝΕΤ καταλαβαινει.

Ποδοσφαιρική κριτική σημαίνει κριτική με βάση το αποτέλεσμα. Και μόνο.
Παράδειγμα 1ο:

Η Αργεντινή κερδίζει απ΄το 49′ 1-0 την Γερμανία, η οποία αδυνατεί να της κάνει φάση. Στην μοναδική ευκαιρία που της παρουσιάζεται, ισοφαρίζει στο 81′. Ο Πέκερμαν -πλην της αναγκαστικής αλλαγής τερματοφύλακα- έχει βγάλει τον Ρικέλμε από το 72′ βάζοντας στη θέση του τον Καμπιάσο, ενώ στο 79′ έχει βγάλει και τον Κρέσπο βάζοντας στη θέση του τον Κρουζ. Η Αργεντινή πάει στην παράταση (όπου παρεμπιπτόντως κυριαρχεί) αποδυναμωμένη επιθετικά και αποκλείεται στα πέναλτι. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη Γη (εκτός των Γερμανών) που να μην βρίζει τον Πέκερμαν. Αν η Αργεντινή κρατούσε 10 λεπτά ακόμη, ο Πέκερμαν θα ήταν ο σοφός τύπος που είχε «κλειδώσει τη νίκη, ενισχύοντας τα μετόπισθέν του με τον Καμπιάσο».

Παράδειγμα 2ο:

Η Γαλλία κερδίζει 1-0 την Βραζιλία και στο 86′ ο Ντομενέκ βγάζει τον Ανρί, βάζοντας στη θέση του τον Σαχά. Η Βραζιλία πιέζει και μένουν τουλάχιστον 4 + 3 = 7 λεπτά αγώνα ακόμη. Πράγματι χάνει δυο ψιλοευκαιρίες στο διάστημα αυτό. Αν η Βραζιλία έκανε το 1-1, η Γαλλία θα πήγαινε να παίξει παράταση χωρίς τον Ανρί και ο Ντομενέκ θα ήταν ο καραγκιόζης που βιάστηκε να βγάλει τον πιο επικίνδυνο επιθετικό του. Η Βραζιλία όμως δεν ισοφαρίζει και η αλλαγή του Ανρί δεν μνημονεύεται από κανέναν, εν αντιθέσει με την αλλαγή του Ρικέλμε και την μη είσοδο του Μέσι.

Παράδειγμα 3ο:

Γερμανία-Ιταλία 0-0 και (αφού έχει προηγηθεί η αλλαγή Τόνι με Τζιλαρντίνο) ο Ιακουίντα μπαίνει στο 91′ αντί του Καμορανέζι και ο Ντελ Πιέρο στο 104′ αντί του Περότα. Στο 105′ ο Ποντόλσκι χάνει απίστευτο τετ α τετ. Αν το έβαζε, ο Λίπι θα ήταν αυτός που «έκοψε την ομάδα του στα δύο, παίζοντας σχεδόν χωρίς κέντρο, ρισκάροντας υπέρμετρα και αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί της Γερμανίας για να κερδίσει ένα παιχνίδι που δεν θα μπορούσε να το κερδίσει χωρίς την καμικάζικη λογική του Iταλού προπονητή».